Początki hodowli polskiego bydła czerwonego datują się na drugą połowę XIX wieku. Jak podają różne źródła pierwsze obory powstały już około 1850 roku, a na terenie powiatu limanowskiego – uznanego za ojczyznę odmiany podgórskiej krowy polskiej czerwonej – w 1876 roku. Nazwa „polskie bydło czerwone” wywodzi się z tłumaczenia „das Polnische Rotvieh”, które zaproponowali Franciszek Holdefleiss – profesor hodowli w Wiedniu – w 1897 r. i Leopold Adametz – kierownik Katedry Hodowli Zwierząt Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie – w 1901 r.
Obecnie bydło polskie czerwone występuje przede wszystkim na terenach południowych Małopolski a niewielkie skupiska można również w innych rejonach kraju. Warunki środowiskowe w tej części kraju, należą do dość trudnych, mimo to rasa ta doskonale przystosowana jest do górskich i podgórskich warunków klimatyczno-środowiskowych, co ma istotne znaczenie przy jej hodowli i stanowi ważne dziedzictwo kulturowe tego regionu. Populację krów szacuje się obecnie na około 20 tys. sztuk, z czego tylko około 2500 jest wpisanych do ksiąg hodowlanych dla tej rasy i objętych oceną użytkowości mlecznej.
Mleko
Mleko od krów rasy polskiej czerwonej w porównaniu z mlekiem innych ras bydła hodowanego w Polsce wykazuje najwyższy poziom kazeiny czyli białka, przekraczający wartość 2,6%. Ponadto, mleko zawiera wysoką zawartość tłuszczu i suchej masy, które mają wpływ na wysoką wartość biologiczną oraz dużą przydatność do celów serowarskich. Wszystkie te cechy gwarantują uzyskanie o około 2% więcej wyrobów serowarskich niż w przypadku mleka od innych ras bydła. Mleko krów rasy polskiej czerwonej wykorzystywane jest również, jako jedyne mleko krowie, do produkcji oscypka, bryndzy i redykołek, które zarejestrowane zostały jako Chroniona Nazwa Pochodzenia w Unii Europejskiej.
14.12.2012 mleko od krów rasy polskiej czerwonej zostało wpisane na listę produktów tradycyjnych
źródło: www.minrol.gov.pl